Co to jest lęk

Lęk to termin trudny do opisania. Osoby często zgłaszają doświadczanie lub odczuwanie lęku, co może oznaczać wiele różnych rzeczy. Wszyscy ludzie zazwyczaj doświadczają uczucia niepokoju. Kryzys lub inna stresująca sytuacja może wywołać lęk.

Co to jest lęk?

Doświadczanie sporadycznego niepokoju jest normalną reakcją biologiczną, co oznacza, że organizm przygotowuje się na wydarzenie wymagające dodatkowej uwagi lub przypływu adrenaliny. Jednak gdy uczucie niepokoju zaczyna być stałym towarzyszem lub utrzymuje się przez długi czas po ustąpieniu stresora, jest znane jako zaburzenie lękowe.

Podobnie jak wiele innych chorób psychicznych, Lęk różni się od normalnych uczuć niepokoju i nerwowości. Osoby z zaburzeniami lękowymi mogą mieć natrętny i uporczywy strach przed czymś, co nie stanowi rzeczywistego zagrożenia. Przykłady zaburzeń lękowych obejmują uogólnione zaburzenie lękowe, zaburzenie lękowe separacji, zaburzenie lękowe społeczne (wcześniej nazywane fobią społeczną) i zaburzenie paniczne.

W przypadku intensywnego lęku lub niepokoju, osoba będzie regularnie doświadczać objawów lękowych, które mogą obejmować atak paniki. Ataki paniki to nagłe i powtarzające się okresy intensywnego strachu bez obecności rzeczywistego zagrożenia.

Ponadto, jeśli lęk wpływa na zdolność jednostki do pełnego życia, może stać się problemem zdrowia psychicznego. Połączenie czynników genetycznych i środowiskowych określa ryzyko wystąpienia zaburzeń lękowych u danej osoby. Co więcej, osoby z innymi zaburzeniami zdrowia psychicznego, takimi jak depresja, często mają również zaburzenia lękowe.

Czynniki ryzyka dla zaburzeń lękowych

Pewne ogólne czynniki ryzyka istnieją dla wszystkich rodzajów zaburzeń lękowych, w tym pewne cechy osobowości, traumatyczne wydarzenia we wczesnym dzieciństwie lub w dorosłości, a także historia rodzinna lęku lub innych zaburzeń psychicznych.

Pochodzenie zaburzeń lękowych

Idea lęku jako zaburzenia psychicznego odnosi się do Sigmunda Freuda, ojca współczesnej psychologii. Kiedy umysł doświadcza tego, co Freud nazwał podnieceniem, osoba działa w sposób, który skutkuje przyjemnym wynikiem. Kiedy to podniecenie było potencjalnie niebezpieczne lub sprzeczne z normami społecznymi, Freud nazwał to sfrustrowanym podnieceniem lub lękiem. W tym czasie lęk był postrzegany jako rodzaj nerwicy. Celem Freuda było wyleczenie lęku; aby być uznanym za zrównoważonego i zdrowego w tej epoce, osoba musiała wyeliminować lęk.

W połowie XX wieku filozofowie zaczęli dostrzegać zalety studium lęku opartego na neurozie. Psychologowie zaczęli rozumieć, że lęk jest nieodłączną częścią ludzkiej kondycji. Nie można było go usunąć, jak pierwotnie zakładał Freud.

Amerykańskie Towarzystwo Psychologiczne po raz pierwszy włączyło uogólnione zaburzenie lękowe do Diagnostycznego i Statystycznego Podręcznika Zaburzeń Psychicznych (DSM) w 1980 roku. Chociaż zaburzenia o podobnych objawach były wcześniej odnotowywane w DSM, to po raz pierwszy GAD zostało sklasyfikowane jako jego jednostka.

Nauka o lęku

Zaburzenia lękowe są spowodowane przez specyficzne procesy w mózgu, które mają tendencję do przejawiania się jako fizyczne reakcje i objawy. Podczas reakcji lękowej, mózg ma napływ kortyzolu i adrenaliny. Adrenalina jest hormonem, który zapewnia wybuch energii. Jest odpowiedzialny za wyzwalanie tego, co jest znane jako reakcja walki lub ucieczki. Kortyzol ma wiele funkcji w organizmie, ale jest powszechnie wydzielany jako odpowiedź na stres. Odpowiedzi na to uwolnienie mogą się różnić w zależności od osoby, ponieważ większość komórek w ludzkim ciele może otrzymywać kortyzol.

Razem, te dwa hormony zwiększają zmysły jednostki, przygotowując ją do postrzeganego niebezpieczeństwa. Gdy postrzegane niebezpieczeństwo zniknie, mózg wydziela więcej hormonów, aby pomóc osiągnąć stan spokoju. Niezdolność mózgu do osiągnięcia stanu spokoju jest kluczową charakterystyką zaburzenia lękowego.

Część mózgu odpowiedzialna za ostrzeganie reszty ciała o potencjalnie niebezpiecznych sytuacjach nazywa się amygdala. Znajduje się ona w obszarze mózgu odpowiedzialnym za nastrój i emocje. U osób z zaburzeniem lękowym, migdałek jest dość duży, często wysyła fałszywe alarmy, co sprawia, że osoby czują się niespokojne, nawet gdy nie ma zagrożenia.

Objawy zaburzeń lękowych

Fizyczne objawy związane z lękiem obejmują drżenie, osłabienie, napięcie mięśni, kłopoty ze snem, duszności, szybkie bicie serca, problemy z trawieniem, nudności, częste bóle głowy, bóle brzucha, ataki paniki i niekontrolowane pocenie się.

Jak diagnozuje się zaburzenia lękowe?

Osoba jest kierowana do specjalisty zdrowia psychicznego na ocenę psychologiczną w celu zdiagnozowania zaburzeń lękowych. Chociaż żadne badania laboratoryjne ani testy nie mogą zdiagnozować zaburzeń lękowych, świadczeniodawca może zlecić badania laboratoryjne, aby wykluczyć fizyczne warunki powodujące objawy.

Leczenie lęku

Chociaż lęk jest bardzo złożonym tematem, istnieją różne sposoby zarządzania stresem i łagodzenia skutków lęku. Na przykład, proste czynności mogą pomóc złagodzić psychiczne i fizyczne objawy lęku, które obejmują medytację, długie kąpiele, odpoczynek w ciemności, jogę, ćwiczenia głębokiego oddychania i zastępowanie negatywnych myśli pozytywnymi. Dołączenie do grup wsparcia może również zachęcić osoby do dzielenia się strategiami radzenia sobie i doświadczeniami.

Terapia poznawczo-behawioralna (CBT)

Terapia poznawczo-behawioralna jest jedną z najbardziej zalecanych ścieżek leczenia lęku. Technika ta wykorzystuje dwutorowe podejście, aby pomóc zmniejszyć skutki lęku. Terapia ta patrzy na poznanie z jednego kierunku i skupia się na monitorowaniu wzorców myślowych. Ten krok pomoże jednostce rozwinąć zdolność do rozpoznawania, kiedy irracjonalne lub niespokojne myśli biorą górę. Podejście behawioralne pochodzi z drugiego kierunku, który ma na celu pomoc w powolnym wystawianiu osoby na rzeczy, które mogą wyzwalać lęk. Te dwie połączone strategie mogą pomóc osobom cierpiącym na lęk zrozumieć swoje procesy myślowe i zmniejszyć ogólny niepokój. Zarządzanie stresem i psychoterapia mogą pomóc złagodzić objawy lęku.

Psychoterapia

Psychoterapia, znana jako terapia rozmowna, może pomóc osobom z zaburzeniami lękowymi. Aby terapia rozmowna była skuteczna, musi być skierowana i dostosowana do konkretnych lęków i potrzeb danej osoby. Może również pomóc osobie poradzić sobie z emocjonalną reakcją na zaburzenie.

Terapia ekspozycyjna

Terapia ekspozycyjna skupia się na radzeniu sobie z lękami leżącymi u podstaw zaburzeń lękowych poprzez umożliwienie osobom angażowania się w czynności lub sytuacje, których mogły unikać. Wraz z terapią ekspozycyjną mogą być stosowane ćwiczenia relaksacyjne i wyobrażenia. Tworzenie mentalnego obrazu udanego pokonania konkretnego lęku może również pomóc w złagodzeniu objawów lękowych, jeśli zaburzenie lękowe dotyczy konkretnej fobii.

Trening reakcji relaksacyjnych

Inną skuteczną strategią radzenia sobie z lękiem jest tzw. trening reakcji relaksacyjnej. Reakcja relaksacyjna ma miejsce, gdy ciało uspokaja się po reakcji lękowej. Ludzie z lękiem często walczą, aby wytworzyć tę odpowiedź. Istnieje kilka doskonałych technik szkolenia tej odpowiedzi. Medytacja jest powszechne jeden. Jest to skuteczna strategia pomagająca osobom uspokoić się i zwiększyć ich samoświadomość.

Techniki oddechowe to także świetny sposób na trenowanie reakcji relaksacyjnej. Powszechnie stosowaną strategią jest oddychanie przeponowe. Technika ta sprawia, że osoba oddycha w pełni za każdym razem, gdy bierze oddech, zamiast wykonywać wiele płytkich oddechów. Inną powszechnie stosowaną techniką jest progresywna relaksacja mięśni. Technika ta polega na napinaniu, a następnie rozluźnianiu każdego mięśnia w ciele i często pomaga uświadomić sobie napięcie, którego dana osoba mogła wcześniej nie zauważyć.

Ćwiczenie

Podczas lęku, ciało przechodzi w stan walki lub lotu, produkując adrenalinę. Adrenalina, którą wytwarza ciało, może być wykorzystana w odpowiedzi relaksacyjnej poprzez robienie czegoś aktywnego. Żaden konkretny rodzaj ćwiczeń nie musi być zrobiony; pójście na jogging, spacer, podnoszenie ciężarów, lub robienie HITT może pomóc złagodzić niepokój. Joga jest również inną świetną formą ćwiczeń dla osób z lękiem. Zawiera ona skoncentrowane oddychanie, delikatny ruch i rozciąganie w jedną wielką praktykę.

Leki

Innym powszechnie stosowanym podejściem do radzenia sobie z lękiem są leki przeciwlękowe. Kilka kategorii leków może pomóc w leczeniu zaburzeń lękowych. Jedna kategoria to leki przeciwdepresyjne. Nawet bez depresji, leki przeciwdepresyjne mają wysoki wskaźnik sukcesu w leczeniu lęku.

Innym popularnym typem leków są selektywne inhibitory wychwytu zwrotnego serotoniny (SSRI). SSRI pomagają zwiększyć ilość serotoniny w organizmie poprzez zapobieganie jej ponownemu wchłanianiu do mózgu. Zazwyczaj SSRI są znane z tego, że są bezpiecznymi lekami o minimalnych (choć nie nieistniejących) skutkach ubocznych. Leki mogą pomóc złagodzić objawy lęku, ale nie wyleczą zaburzeń lękowych. Krytyczne jest monitorowanie wszelkich indywidualnych objawów podczas lęku, ponieważ pewne zachowania i leki mogą je pogorszyć.

Podsumowanie

Istnieją różne rodzaje zaburzeń lękowych. Lęk jest powszechnym i możliwym do opanowania zaburzeniem psychicznym z wieloma podkategoriami. Przyczyny zaburzeń lękowych mogą się drastycznie różnić w zależności od osoby, ale ważne jest, aby pamiętać, że doświadczanie lęku jest bardzo naturalne. Lęk lub reakcje lękowe są sygnałem organizmu, że możemy być w niebezpieczeństwie. Jednakże, gdy lęk staje się stałym i niemożliwym do opanowania zjawiskiem, nadchodzi czas, aby osoba rozważyła znalezienie strategii radzenia sobie z nim.