Poznaj koncepcję neurodiversity, rodzaje zaburzeń neurodiverse i dowiedz się, jak ruch Neurodiversity rzuca wyzwanie tradycyjnym sposobom myślenia.
Definicja neurodynamiczności
Neurodiversity to koncepcja opisująca ideę, że ludzkie mózgi rozwijają się i pracują w różny sposób oraz wchodzą w interakcje i doświadczają świata w różny sposób. Różnorodność w rozwoju ludzkiego mózgu skutkuje różnicami w poznaniu, uczeniu się i zachowaniu. Około jedna na pięć osób jest neurodywersyjna, co oznacza, że jej mózg funkcjonuje inaczej niż to, co uważa się za standardowe lub typowe.
Według National Symposium on Neurodiversity, neurodiversity łączy cechy postrzegane jako wyzwania i mocne strony. Chociaż neurodiversity jest terminem niemedycznym, może być stosowany do osób z chorobami i trudnościami w uczeniu się.
Jednak różnice w mózgu w tych warunkach przychodzą z deficytami i mogą być postrzegane jako indywidualne mocne strony lub atuty.
Historia neurodiversity
Australijska socjolog Judy Singer w 1998 roku stworzyła termin neurodiversity, aby uznać unikalny rozwój mózgu i promować równość. Singer umiejscowiła ludzką zmienność poznawczą w kontekście bioróżnorodności.
W swojej pracy dyplomowej z socjologii Singer omówiła, że istnieją zdecydowane różnice w mózgach poszczególnych osób, nawet identycznych bliźniąt, więc nie ma uniwersalnej definicji normalnych możliwości ludzkiego mózgu.
Niektórzy autorzy przypisują sobie również wcześniejszą pracę Jima Sinclaira, adwokata z autyzmem, który rozwinął koncepcję neurodiversity. Był on głównym organizatorem międzynarodowej internetowej społeczności autystów. W swoim przemówieniu z 1993 roku "Nie opłakuj nas" Sinclair podkreślił, że autyzm nie jest zaburzeniem neurorozwojowym, ale sposobem bycia.
Ruch na rzecz neuroróżnorodności
Ruch sprawiedliwości społecznej lub ruch neurodiversity został zapoczątkowany przez australijską socjolog Judy Singer. Ruch ten wyłonił się w latach 90-tych, kiedy Singer postrzegała neurodiversity w kontekście polityki grup mniejszościowych.
Ruch ten wywodzi się z ruchu na rzecz praw autyzmu i kwestionuje pogląd, że stany skategoryzowane lub oznaczone jako zaburzenia neurorozwojowe są z natury patologiczne.
Cele Ruchu na rzecz Neuroróżnicowania
Podstawowym celem ruchu neurodiversity było objęcie różnic neurologicznych u ludzi oraz zwiększenie poziomu włączenia i akceptacji neurodiversity. Ruch zachęcał ludzi, których mózgi pracują inaczej, do świętowania neurodiversity.
Osoby z autyzmem stanowiły znaczącą część tego ruchu. Poprzez platformy mediów społecznościowych i platformy internetowe, wiele osób z autyzmem było w stanie połączyć się, komunikować i stworzyć kolektyw self-adwokacki.
Singer sama miała spektrum autyzmu i postrzegała neurodiversity jako ruch sprawiedliwości społecznej, promujący równość tego, co określiła jako "neurologiczne mniejszości", czyli osoby, których mózg pracuje w nietypowy sposób.
Wśród tych osób były osoby z zaburzeniami ze spektrum autyzmu i ADHD oraz różnicami w uczeniu się. Podkreśliła, że te różnice nie powinny być postrzegane jako deficyty; ale raczej jako korzyści i cenne różnice w pracy mózgu, które należy docenić.
Ruch na rzecz neurodiversity skupiał się na podkreślaniu korzyści i mocnych stron związanych z neurodiversity. Ruch ten opierał się na społecznym modelu niepełnosprawności, w którym niepełnosprawność wynikała z instytucjonalnych, systemowych lub społecznych barier, a nie z wewnętrznych deficytów jednostki.
W oparciu o społeczny model niepełnosprawności, upośledzenie dzieci z ADHD, autyzmem i trudnościami w uczeniu się wynika z barier środowiskowych - na przykład głośnej, jasnej klasy lub sztywnego planu zajęć. Są one również osłabione przez stygmatyzację i wykluczenie społeczne, które wynikają z niezrozumienia osób neurotypowych.
Dlatego działacze w społeczności osób z autyzmem i poza nią zachęcali do zmian środowiskowych - w tym w klasach, miejscach pracy, społecznościach i placówkach opieki zdrowotnej, aby uczynić te środowiska bardziej otwartymi na osoby z różnicami i bardziej przyjaznymi.
Przykłady neuroróżnicowania
Neurodiversity nie jest terminem medycznym, więc poszczególne osoby nie wykazują podobnych oznak i objawów. Liczba sposobów, w jaki ludzki mózg może być okablowany, jest nieskończona. Diagnozy pozwalają jednostkom komunikować się i odnosić do konkretnych znaków i objawów, które normalnie występują razem.
Istnieją różne przykłady neurodiversity. Warunki najczęściej występujące wśród osób będących przykładami neurodiversity to:
- Zespół Downa
- Zaburzenia ze spektrum autyzmu
- ADHD
- Zaburzenia obsesyjno-kompulsyjne
- Dysleksja
- Zaburzenia dwubiegunowe.
Inne przykłady neurodywersji to dyskalkulia, dysgrafia, niepełnosprawność intelektualna, trudności w uczeniu się, zaburzenia przetwarzania sensorycznego, lęk społeczny, zespół Pradera-Williego (PWS) i zespół Tourette'a.
Najczęstsze rodzaje neurodyspozycji
Dysleksja
Dysleksja jest najczęstszym typem neurodyspozycji wśród dorosłych, u około 10% dorosłych zdiagnozowano to zaburzenie. Drugim najczęstszym typem jest zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD), u około 4-5% populacji występuje ADHD. Trzecim najczęstszym typem neurodyspozycji jest zaburzenie ze spektrum autyzmu (ASD), przy czym około 1-2% populacji ma ASD.
Dysleksja, ADHD i ASD stanowią łącznie około 70% wszystkich rozpoznań zaburzeń neurorozwojowych.
Zespół nadpobudliwości psychoruchowej z deficytem uwagi (ADHD)
ADHD, powszechny przykład neurodiversity, obejmuje spektrum objawów i doświadczeń. Ze względu na różnice w funkcjonowaniu mózgu, osoby mogą wykazywać objawy przez cały czas, niektóre z nich, lub rzadko.
W większości przypadków, różnice w mózgu nie wymagają zakwaterowania. Jednak pracodawcy lub profesorowie mogą potrzebować dostosować swoją komunikację z osobami z ADHD. Proaktywna komunikacja, zmienione harmonogramy pracy / zajęć i dostosowanie strategii oceny wyników może pomóc tym osobom zoptymalizować swoje możliwości.
Niepełnosprawność edukacyjna
Trudności lub zaburzenia w uczeniu się, kolejny przykład neurodywersyfikacji, to upośledzenia poznawcze, które wpływają na zdolność do przypominania i przetwarzania pewnych informacji. Dzieci z trudnościami w uczeniu się nie sprawiają wrażenia niepełnosprawnych i mogą być przeoczone w środowisku szkolnym.
Problem ten może się zaostrzyć, jeśli uczniowie mający trudności w nauce wyróżniają się w innych dziedzinach, ponieważ nauczyciele mogą im przypisać etykietkę dzieci nie skupionych lub leniwych. Uczniowie z trudnościami w uczeniu się mogą mieć problemy w niektórych dziedzinach, a w innych świetnie się rozwijać.
Typowe trudności w uczeniu się to dyskalkulia, dysleksja i dysgrafia. Ważne jest jednak, aby zrozumieć, że nie są one tożsame z niepełnosprawnością intelektualną, a trudności w uczeniu się nie są równoznaczne z inteligencją poniżej średniej.
Dokładna przyczyna tych schorzeń nie jest znana, jednak badania wykazują, że czynniki genetyczne odgrywają dużą rolę w trudnościach w nauce i dlaczego ich mózg pracuje inaczej.
Neuroróżnorodność jako tożsamość
Koncepcje tożsamości są złożone. Jednostki mają kilka różnych tożsamości, które przejawiają się w różnych środowiskach i okolicznościach.
Osoby często zadają sobie pytanie, czy schorzenia neurodywersyjne, takie jak choroba dwubiegunowa, autyzm, dysleksja i dyspraksja, stanowią część tożsamości jednostki. Tożsamość jest zarówno konstrukcją biologiczną, jak i społeczną.
Język jest szczególnie ważny, gdy rozważamy, jak jednostki chcą się opisać. Podczas gdy język person-first jest popierany przez obrońców niepełnosprawności, język identity-first może zmienić krajobraz neurodiversity jako tożsamości.
Nastąpiła ewolucja neurodiversity skupiająca się na osobach z kliniczną lub formalną diagnozą ADHD, autyzmu lub zaburzeń uczenia się, aby objąć szerszą grupę.
Termin ten był początkowo używany tylko do opisania osób z pogranicza z diagnozą kliniczną i objawami bliskimi klinicznemu progowi diagnozy. Ostatnio neurodiversity obejmuje osoby, które samoidentyfikują się jako neurodiverse i mają poczucie, że przetwarzają i myślą niestandardowo.
Nastolatki i wiele osób coraz swobodniej identyfikuje się jako neurodiverse i akceptuje rzeczywistość. Dla nastolatków i młodzieży, którzy mają problemy społeczne, samoidentyfikacja jako neurodiverse może umożliwić im nadanie sensu swoim uczuciom i doświadczeniom.
Koncepcja ta może zapewnić oparte na mózgu wyjaśnienie osobom zmagającym się ze zrozumieniem swoich różnic. Może również pomóc w stworzeniu poczucia przynależności i wspólnoty z innymi, którzy są neurodiverse.
Młodzież i nastolatki diagnozują się obecnie z warunkami, które mieszczą się w definicji neurodiversity, aby potwierdzić swoje doświadczenia. Dzieci wykazują większą gotowość do poddania się ocenie pod kątem swoich schorzeń.
Różnorodność neuronów i zaburzenia ze spektrum autyzmu (ASD)
Według ostatniego raportu Międzyagencyjnego Komitetu Koordynacyjnego ds. Autyzmu, u jednego na 68 dzieci zdiagnozowano ASD. Powszechnie osoby ze spektrum autyzmu postrzegane są jako osoby z problemami behawioralnymi i brakiem umiejętności społecznych, ale nie zawsze jest to prawda.
Jednostki mogą zachowywać się inaczej tylko w niektórych sytuacjach i nie stanowić wyzwania społecznego. Różnice te mogą skutkować błędną komunikacją między osobami nieautystycznymi i autystycznymi oraz potencjalnie stresującymi okolicznościami.
Wiele osób z autyzmem wykazuje wyjątkowe zdolności poznawcze, inteligencję i umiejętność rozpoznawania wzorów. Z ASD skorelowana jest również hiperleksja, czyli zdolność do wyjątkowo dobrego i wczesnego czytania.
ASD wiąże się z różnicami w uczeniu się, komunikacji i zachowaniu, a objawy ASD mogą być różne u poszczególnych osób. Osoby z ASD mają różne mocne strony, potrzeby, zdolności i wyzwania.
Na przykład, niektóre osoby z autyzmem wyróżniają się w komunikacji werbalnej, mają ponadprzeciętne IQ i żyją samodzielnie.
Z kolei inne osoby mogą nie być w stanie komunikować swoich uczuć i zmagać się ze szkodliwymi zachowaniami wpływającymi na ich samopoczucie, są zależne od innych, mają trudności w poruszaniu się w środowisku grupowym i relacjach społecznych, a także współistnieją z nimi problemy z przetwarzaniem sensorycznym.
Język jest również ważny dla społeczności autystycznej. Podczas gdy wiele organizacji wspierających osoby niepełnosprawne preferuje język person-first, jak w przypadku "osób z autyzmem", badania pokazują, że społeczność autystyczna preferuje język identity-first, jak w przypadku "osoby z autyzmem".
Wyzwania dla osób ze spektrum autyzmu
Wyzwania, jakich doświadczają osoby z autyzmem, mogą wynikać z barier społecznych i norm społecznych, które skutkują nierównością społeczną i wykluczeniem. Interwencja medyczna może być ważna dla osób z autyzmem, a ustalenie formalnej diagnozy może również pomóc w poprawie dostępu do usług medycznych i społecznych.
Oprócz diagnozy klinicznej, kluczowe znaczenie dla dorosłych osób z autyzmem ma łagodzenie barier społecznych i środowiskowych oraz stygmatyzacji. Badania pokazują, że ponad 80% dorosłych osób z autyzmem na świecie jest bezrobotnych. Organizacje muszą zająć się piętnem i barierami, które uniemożliwiają zatrudnienie osób z autyzmem.
NEURORÓŻNORODNOŚĆ W PRACY
Wysiłki zmierzające do włączenia większej neuroróżnorodności mogą wzmocnić miejsce pracy. Osoby z neurodyspozycjami, takie jak osoby autystyczne, mogą wnieść swój punkt widzenia, talenty i umiejętności, aby wspierać wydajność i produktywność organizacji.
Badania wykazały, że zespół neurodiverse w pracy skutkuje wyższą produktywnością. Pewne badanie wykazało, że po sześciu miesiącach pracy w jednym obszarze banku, autystyczni pracownicy podejmowali pracę osób, którym zajęło to trzy lata, poza tym byli o 50% bardziej produktywni.
Do kilku umiejętności i talentów osób z neurodiverse, które mogą przynieść korzyści organizacjom, należą: kreatywność, innowacyjność, dokładność i umiejętność wykrywania błędów, wytrwałość i niezawodność, unikalne metody rozwiązywania problemów, a także zdolność do wyróżniania się w pracy, która ma charakter powtarzalny lub rutynowy.
Przyjęcie programów mających na celu zwiększenie neuroróżnorodności w miejscu pracy i zatrudnianie większej liczby neuroróżnorodnych osób obejmuje znalezienie alternatywnych sposobów oceny kandydatów, współpracę z lokalnymi agencjami, organizacjami non-profit i dostawcami usług, a także przyjęcie programów szkoleniowych i mentorskich dla neuroróżnorodnych osób, które mogą pomóc w promowaniu inkluzywności w pracy.
Dlatego też kluczowe jest docenienie mocnych stron osób autystycznych, które mogłyby również pomóc im w poprawieniu pewności siebie, poczucia własnej wartości, umiejętności społecznych i umiejętności życiowych.
Osoby są neurodysponowane
Neurodiversity może być używany do opisania zakresu warunków neurologicznych, które zmieniają sposób myślenia i interakcji z otoczeniem. Chociaż termin ten obejmuje zaburzenia rozwojowe, trudności w uczeniu się, schorzenia neurologiczne i ADHD, żadne dwa mózgi nie są takie same. Dlatego neurodiversity odnosi się do wszystkich jednostek w społeczeństwie.
Neurodiversity to nie to samo co niepełnosprawność. Jest to pogląd, że różnice w mózgu są normalne. Chociaż niektórzy uczniowie lub osoby z neurodiverse mogą potrzebować dostosowań w pracy lub szkole, posiadają oni indywidualne mocne strony, w tym kreatywność i nieszablonowe myślenie.
Neurodiversity i różnice w ludzkim mózgu istnieją na świecie od dawna, a różnice te ukształtowały świat takim, jakim jest dzisiaj. Naszym obowiązkiem wobec przyszłych pokoleń jest kontynuowanie promowania i budowania edukacji, akceptacji i celebracji różnorodności.
Społeczeństwo może pomóc jednostkom w realizacji ich potencjału bez piętna i uprzedzeń związanych z ich odmiennością. Zrozumienie, czym jest neurodywersja i jakie są jej rodzaje, a także zachęcanie przyjaciół, współpracowników, członków rodziny i całej społeczności do zdobywania wiedzy na ten temat będzie sprzyjać tworzeniu integracyjnego i kwitnącego środowiska dla wszystkich.
Pełen szacunku język i wiedza na temat neuroróżnorodności są również ważne dla klinicystów w ocenie zdrowia fizycznego i psychicznego osób z różnicami neurorozwojowymi.
Uznanie i postrzeganie różnic neurorozwojowych, takich jak autyzm, ADHD i trudności w uczeniu się, jako mocnych stron, a nie podkreślanie deficytów i wyzwań, to podstawowa idea neurodiversity.
Referencje
