Το Κλασικό Ίδρυμα: Αστρολογία: Κατανόηση της Ελληνιστικής Αστρολογίας

Η ελληνιστική αστρολογία αντιπροσωπεύει την αρχική δυτική αστρολογική παράδοση που εμφανίστηκε στην περιοχή της Μεσογείου μεταξύ του 300 π.Χ. και του 600 μ.Χ., συνθέτοντας την Βαβυλωνιακή, Αιγυπτιακή και ελληνική αστρονομική γνώση σε ένα ολοκληρωμένο σύστημα ερμηνείας γενέθλιων χαρτών που εξακολουθεί να αποτελεί τη βάση της δυτικής αστρολογικής πρακτικής μέχρι σήμερα. Η αρχαία αστρολογία, με την ιστορική της σχέση με τον πρώιμο χριστιανισμό, επηρέασε σημαντικά την ελληνιστική αστρολογία. Πρώιμοι χριστιανοί όπως ο Βαρδαϊσάν και ο Ωριγένης ασχολήθηκαν με τις αστρολογικές έννοιες, είτε ενσωματώνοντάς τες είτε απορρίπτοντάς τες στα θεολογικά τους πλαίσια, αναδεικνύοντας την πολυπλοκότητα και τις συζητήσεις γύρω από το ρόλο της αστρολογίας στην αρχαιότητα.

Ιστορική εξέλιξη (300 π.Χ. - 600 μ.Χ.)

Η ελληνιστική αστρολογία αναπτύχθηκε κατά τη διάρκεια μιας αξιοσημείωτης περιόδου πολιτιστικών ανταλλαγών μετά τις κατακτήσεις του Μεγάλου Αλεξάνδρου, η οποία δημιούργησε πρωτοφανείς ευκαιρίες για τη ροή της γνώσης μεταξύ προηγουμένως απομονωμένων πολιτισμών. Η επιρροή του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού διαμόρφωσε σημαντικά την ανάπτυξη της ελληνιστικής αστρολογίας. Η γέννηση αυτού του εξελιγμένου αστρολογικού συστήματος συνέβη κυρίως στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου - ένα κέντρο μάθησης όπου λόγιοι από διαφορετικά υπόβαθρα μπορούσαν να συνεργαστούν και να μοιραστούν τη σοφία.

Τα θεμέλια της ελληνιστικής αστρολογίας προέκυψαν από τη συγχώνευση τριών σημαντικών επιρροών:

• Η βαβυλωνιακή αστρολογία συνεισέφερε ακριβείς αστρονομικούς υπολογισμούς, ζωδιακές διαιρέσεις και τεχνικές παρατήρησης που τελειοποιήθηκαν επί αιώνες από τους Μεσοποταμιάτες παρατηρητές του ουρανού

• Ο αιγυπτιακός πολιτισμός των ναών προσέθεσε θρησκευτικές έννοιες, τεχνικές χρονομέτρησης και το δεκαδικό σύστημα (χωρίζοντας κάθε ζώδιο σε τρία μέρη)

• Η ελληνική φιλοσοφία παρείχε ένα θεωρητικό πλαίσιο που έδινε έμφαση στην κοσμική συμπάθεια, τη μαθηματική αρμονία και τη λογική συστηματοποίηση. Η αρχαία ελληνική αστρολογία έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση αυτών των ελληνιστικών πρακτικών, ενσωματώνοντας τις ουράνιες επιρροές με τις φιλοσοφικές αρχές.

Αυτή η πολιτισμική σύνθεση είχε ως αποτέλεσμα το πρώτο ολοκληρωμένο σύστημα γενέθλιας αστρολογίας στον κόσμο - με έμφαση στην ανάλυση των χαρτών γέννησης για τα άτομα και όχι των γενικών οιωνών για τα έθνη. Η δημιουργία αυτής της εξατομικευμένης προσέγγισης της ουράνιας ερμηνείας αντιπροσώπευε μια επαναστατική εξέλιξη στον αρχαίο κόσμο.

Από τους οιωνούς στα ωροσκόπια

Πριν από την ελληνιστική αστρολογία, οι Βαβυλώνιοι αστρολόγοι ασκούσαν κατά κύριο λόγο την μαρτυρική αστρολογία - ερμηνεύοντας τα ουράνια φαινόμενα για να προβλέψουν γεγονότα που επηρέαζαν βασιλείς και βασίλεια και όχι συνηθισμένα άτομα. Η προσέγγισή τους περιελάμβανε την παρατήρηση ουράνιων οιωνών και ασυνήθιστων αστρονομικών γεγονότων και όχι τη ρίψη εξατομικευμένων γενέθλιων χαρτών.

Η στροφή προς την ωροσκοπική αστρολογία (ανάλυση των διαμορφώσεων κατά την ακριβή στιγμή της γέννησης) εμφανίστηκε κατά την ελληνιστική περίοδο, αν και η συζήτηση συνεχίζεται σχετικά με το πώς ακριβώς και πότε συνέβη αυτή η μετάβαση. Οι αστρολογικοί υπολογισμοί έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στην ανάπτυξη της ωροσκοπικής αστρολογίας, επιτρέποντας ακριβείς προβλέψεις και εξατομικευμένες συμβουλές. Ορισμένοι μελετητές αποδίδουν την εξέλιξη αυτή σε έναν Βαβυλώνιο ιερέα ονόματι Βέρος, ο οποίος ίδρυσε μια αστρολογική σχολή στο ελληνικό νησί της Κω γύρω στο 280 π.Χ., λειτουργώντας ενδεχομένως ως γέφυρα μεταξύ των παραδόσεων.

Μέχρι τον 1ο αιώνα π.Χ., η ελληνιστική αστρολογία είχε εξελιχθεί σε ένα εξελιγμένο σύστημα με ξεχωριστές τεχνικές, όπως:

• Ανάλυση του προσωπικού γενέθλιου χάρτη (ωροσκοπίου)

• Δόγματα πλανητικών όψεων

• Μέθοδοι διαίρεσης σπιτιών

• Τεχνικές χρονισμού για την πρόβλεψη

• Πολύπλοκοι υπολογισμοί για τον προσδιορισμό της μοίρας και του χαρακτήρα

Πολιτικό και πνευματικό πλαίσιο

Η ελληνιστική αστρολογία άκμασε στον ελληνικό και ρωμαϊκό κόσμο κατά τη διάρκεια μιας περιόδου σημαντικών πολιτικών και φιλοσοφικών εξελίξεων. Η αστρολογία είχε αξιοσημείωτες θρησκευτικές και πολιτικές χρήσεις, επηρεάζοντας τις αποφάσεις στην αυτοκρατορική αυλή και την καθημερινή ζωή των πολιτών. Η πρακτική αυτή απέκτησε δημοτικότητα σε όλες τις κοινωνικές τάξεις, από τους αυτοκράτορες που συμβουλεύονταν τους αστρολόγους της αυλής πριν από σημαντικές αποφάσεις μέχρι τους απλούς πολίτες που αναζητούσαν καθοδήγηση για προσωπικά ζητήματα.

Το πνευματικό κλίμα της ελληνιστικής εποχής ήταν ιδιαίτερα ευνοϊκό για την αστρολογική ανάπτυξη, με τρεις φιλοσοφικές σχολές να παρέχουν θεωρητική υποστήριξη. Στον ελληνικό και ρωμαϊκό πολιτισμό, η αστρολογία ήταν συνυφασμένη με τις φιλοσοφικές σχολές, τις κοινωνικές πρακτικές και το ευρύτερο πλαίσιο της ανθρώπινης ύπαρξης:

• Ο Στωικισμός έδινε έμφαση στην κοσμική συμπάθεια - την ιδέα ότι όλα τα μέρη του σύμπαντος είναι αλληλένδετα, καθιστώντας τους ουράνιους-γήινους συσχετισμούς λογικούς

• Ο πλατωνισμός συνεισέφερε την έννοια των ουράνιων σφαιρών και των θεϊκών μαθηματικών μοτίβων

• Ο Ερμητισμός πρόσθεσε μυστικιστικές διαστάσεις και την αρχή "όπως πάνω, έτσι και κάτω" που παραμένει κεντρική στην αστρολογική σκέψη

Αυτά τα φιλοσοφικά πλαίσια συνέβαλαν στην ανύψωση της αστρολογίας πέρα από την απλή μαντεία σε μια φυσική επιστήμη και ένα φιλοσοφικό σύστημα που οι μορφωμένοι άνθρωποι του αρχαίου κόσμου μπορούσαν να ασπαστούν χωρίς να έρχονται σε αντίθεση με την ευρύτερη κοσμοθεωρία τους.

Κύριοι ελληνιστικοί αστρολόγοι & κείμενα

Τα θεμέλια της ελληνιστικής αστρολογίας τέθηκαν μέσα από διάφορα θεμελιώδη κείμενα και σημαντικούς επαγγελματίες, το έργο των οποίων διαμόρφωσε την παράδοση. Η αναγνώριση των πλανητών ως "πλανητικών θεών" έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ελληνιστική αστρολογία, συνδυάζοντας τη βαβυλωνιακή και την ελληνική παράδοση και δίνοντας έμφαση στις πνευματικές και μεταφυσικές διαστάσεις της αστρολογικής πρακτικής. Αν και πολλά πρωτότυπα χειρόγραφα έχουν χαθεί, έχει διασωθεί αρκετό υλικό που παρέχει ουσιαστική εικόνα αυτής της διαμορφωτικής περιόδου της δυτικής αστρολογικής ανάπτυξης.

Βασικά κείμενα

Αρκετά βασικά κείμενα καθιέρωσαν τις βασικές αρχές της ελληνιστικής αστρολογίας:

• Η Τετράβιβλος του Κλαύδιου Πτολεμαίου (2ος αιώνας μ.Χ.) αποτελεί το πιο επιδραστικό και πλήρες σωζόμενο κείμενο αυτής της περιόδου. Αυτό το τετράτομο έργο συστηματοποίησε την αστρολογική γνώση μέσα σε ένα φυσικό φιλοσοφικό πλαίσιο, δίνοντας έμφαση στη φυσική αιτιότητα και όχι στη θεϊκή παρέμβαση. Ο Πτολεμαίος προσέγγισε την αστρολογία ως φυσική επιστήμη, προσπαθώντας να εξηγήσει πώς τα ουράνια σώματα επηρέαζαν τα γήινα γεγονότα μέσω φυσικών διεργασιών όπως η θερμότητα, η υγρασία και άλλες ιδιότητες.

• Το Carmen Astrologicum (Πεντάτευχος) του Δωρόθεου από τη Σιδώνα (1ος αιώνας μ.Χ.) παρείχε λεπτομερείς τεχνικές πρόβλεψης, συμπεριλαμβανομένων των εκλογών (επιλογή ευνοϊκών περιόδων για ενέργειες) και των ερωτήσεων (χωρική αστρολογία). Το κείμενο αυτό άσκησε ιδιαίτερη επιρροή στη μεταγενέστερη αραβική αστρολογία.

• Το Astonomica του Μάρκου Μανίλιου (1ος αιώνας μ.Χ.) παρουσίαζε τις αστρολογικές αρχές σε ποιητική μορφή, συμβάλλοντας στη μετάδοση της παράδοσης μέσω ελκυστικής λογοτεχνικής έκφρασης που μπορούσε να απομνημονευθεί και να μοιραστεί.

• Η Μάθησις του Firmicus Maternus (4ος αιώνας μ.Χ.) προσέφερε μια από τις πιο ολοκληρωμένες επεξεργασίες των ελληνιστικών τεχνικών, ιδιαίτερα πολύτιμη για τις λεπτομερείς περιγραφές των πλανητικών τοποθετήσεων.

Σημαντικοί επαγγελματίες

Αρκετοί εξέχοντες αστρολόγοι διαμόρφωσαν την ελληνιστική πρακτική μέσω των καινοτομιών και των διδασκαλιών τους:

• Ο Βάλενς (2ος αιώνας μ.Χ.) έγραψε την "Ανθολογία", ένα πρακτικό εγχειρίδιο εννέα βιβλίων που αντλήθηκε από την εκτεταμένη εργασία του με πελάτες, παρέχοντας μερικές από τις πιο λεπτομερείς γνώσεις μας για το πώς η αστρολογία ασκούνταν πραγματικά στον ελληνιστικό κόσμο.

• Ο Θρασύλλος (1ος αιώνας μ.Χ.) διετέλεσε αυλικός αστρολόγος του Ρωμαίου αυτοκράτορα Τιβέριου, αποδεικνύοντας την πολιτική σημασία της αστρολογίας στην αυτοκρατορική Ρώμη.

• Ο Αντίοχος των Αθηνών (2ος αιώνας μ.Χ.) συνέθεσε τις προηγούμενες εργασίες σε μια συστηματική προσέγγιση που επηρέασε έντονα τις μεταγενέστερες παραδόσεις.

• Ο Μασα'αλλάχ (8ος αιώνας μ.Χ.), αν και τεχνικά ανήκει στην πρώιμη μεσαιωνική περίοδο, βοήθησε στη διατήρηση και μετάδοση των ελληνιστικών τεχνικών στον ισλαμικό κόσμο και τελικά πίσω στη Δυτική Ευρώπη κατά την Αναγέννηση.

Αυτοί οι αστρολόγοι δεν ήταν απλώς θεωρητικοί, αλλά ενεργοί επαγγελματίες που τελειοποιούσαν τις τεχνικές τους μέσω της εργασίας με τους πελάτες, δημιουργώντας μια πλούσια παράδοση που ισορροπούσε τη θεωρητική κομψότητα με την πρακτική εφαρμογή - ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα της ελληνιστικής αστρολογίας που τη διακρίνει από ορισμένες μεταγενέστερες προσεγγίσεις.

Σύστημα Ολόκληρων Ζώδια-Οίκοι

Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά γνωρίσματα της Ελληνιστικής αστρολογίας είναι το αρχικό της σύστημα οίκων -η προσέγγιση των οίκων ολόκληρων ζωδίων- το οποίο έχει γνωρίσει σημαντική αναβίωση στη σύγχρονη πρακτική μετά από αιώνες εναλλακτικών μεθόδων.

• Το σύστημα των οίκων ολόκληρων ζωδίων αναθέτει κάθε ζώδιο σε έναν οίκο, ξεκινώντας από το ζώδιο της ανατολής.

• Αυτή η μέθοδος απλοποιεί τον χάρτη και παρέχει ένα σαφές και συνεπές πλαίσιο ερμηνείας.

• Δίνει έμφαση στη σημασία του ωροσκόπου και στο ρόλο των ζωδίων στη διαμόρφωση των οίκων.

Επιπρόσθετα, οι πλανήτες διαθέτουν δυνάμεις όταν τοποθετούνται στα δικά τους ζώδια, τα οποία αντιστοιχούν σε συγκεκριμένα ζώδια, τονίζοντας τη σημασία της τοποθέτησης για την ακριβή αστρολογική ερμηνεία.

Το αρχικό σύστημα οίκων

Στην ελληνιστική αστρολογία, οι οίκοι υπολογίζονταν αρχικά με τη μέθοδο του όλου ζωδίου, όπου:

• Κάθε οίκος αντιστοιχεί ακριβώς σε ένα πλήρες ζώδιο

• Το ζώδιο της ανατολής (ωροσκόπος) καθορίζει τον πρώτο οίκο, ανεξάρτητα από τον ακριβή βαθμό του

• Κάθε επόμενο ζώδιο στη ζωδιακή σειρά γίνεται ο επόμενος οίκος

• Οι πλανήτες αντιστοιχίζονται σε οίκους με βάση αποκλειστικά τη θέση τους στο ζώδιο

Αυτή η απλή προσέγγιση έρχεται σε αντίθεση με τα μεταγενέστερα συστήματα οίκων που διαιρούν την εκλειπτική με βάση μαθηματικούς τύπους, δημιουργώντας συχνά άνισα μεγέθη οίκων. Η μέθοδος των ολόκληρων ζωδίων προέκυψε φυσικά από την ελληνιστική κοσμοθεωρία που έδινε έμφαση στα ζώδια ως θεμελιώδεις διαιρέσεις του ουράνιου χώρου.

Οι σημασίες των σπιτιών στην ελληνιστική πρακτική

Οι δώδεκα οίκοι στην ελληνιστική αστρολογία αντιπροσώπευαν διαφορετικά τμήματα της ζωής, αν και οι έννοιες τους εξελίχθηκαν κάπως με την πάροδο του χρόνου:

• Πρώτος οίκος: Ζωή, σώμα, χαρακτήρας και εμφάνιση

• Δεύτερος οίκος: Περιουσίες, πόροι και βιοπορισμός

• Τρίτος οίκος: Αδέλφια, μικρά ταξίδια και μάθηση

• Τέταρτος οίκος: Γονείς (ιδιαίτερα ο πατέρας), σπίτι και ιδιοκτησία

• Πέμπτος οίκος: Παιδιά, ευχαρίστηση και δημιουργική έκφραση

• Έκτης οίκος: Ασθένειες, τραυματισμοί και δουλεία

• Έβδομος οίκος: Γάμος, συνεργασίες και ανοιχτοί εχθροί

• Όγδοος οίκος: Θάνατος, κληρονομιά και πόροι των άλλων

• Ενάτος οίκος: Θρησκεία, ανώτατη εκπαίδευση και ταξίδια στο εξωτερικό

• Δέκατος οίκος: Καριέρα, φήμη και δημόσιος βίος

• Έβδομος οίκος: Φίλοι, σύμμαχοι και ελπίδες

• Δώδεκατος οίκος: Κρυφοί εχθροί, περιορισμός και αυτοκαταστροφή

Αν και αυτές οι έννοιες έχουν ομοιότητες με τις σύγχρονες ερμηνείες, οι ελληνιστικοί αστρολόγοι συχνά τις προσέγγιζαν πιο κυριολεκτικά από τη σύγχρονη ψυχολογική αστρολογία, εστιάζοντας σε συγκεκριμένα αποτελέσματα της ζωής και όχι σε συμβολικές εκδηλώσεις.

Αγγλικότητα και Δύναμη Οίκων

Η ελληνιστική αστρολογία έδινε ιδιαίτερη έμφαση στους γωνιακούς οίκους (1ος, 4ος, 7ος και 10ος), θεωρώντας ότι οι πλανήτες που τοποθετούνται σε αυτούς τους οίκους είναι πιο ισχυροί και ικανοί να παράγουν ισχυρότερα αποτελέσματα. Αυτή η έννοια της γωνιακότητας -η εγγύτητα στις τέσσερις γωνίες του χάρτη (Ωροσκόπος, IC, Δεσμώτης και Μεσουράνημα)- παραμένει θεμελιώδης στην παραδοσιακή αστρολογική πρακτική.

Οι οίκοι κατηγοριοποιήθηκαν επίσης με βάση τη σχέση τους με τις γωνίες:

• Οι γωνιακοί οίκοι (1, 4, 7, 10): Πιο ισχυροί και προσανατολισμένοι στη δράση

• Συγκεντρωτικοί οίκοι (2, 5, 8, 11): Υποστηρίζουν τους γωνιακούς οίκους, μέτρια δύναμη

• Κάδεντρα σπίτια (3, 6, 9, 12): Οι πιο αδύναμες θέσεις, συχνά συνδέονται με τις μεταβάσεις

Αυτή η έννοια της δύναμης των οίκων επηρέασε τον τρόπο με τον οποίο οι ελληνιστικοί αστρολόγοι ερμήνευαν την ικανότητα ενός πλανήτη να εκδηλώνει τις σημασίες του, με τις γωνιακές τοποθετήσεις να θεωρούνται πιο ευνοϊκές για εξωτερική έκφραση.

Η διδασκαλία του Τομέα

Μία από τις πιο χαρακτηριστικές τεχνικές της ελληνιστικής αστρολογίας -που έχει ξεχαστεί σε μεγάλο βαθμό στη σύγχρονη πρακτική μέχρι την πρόσφατη αναβίωση- είναι το δόγμα της σέκτας, το οποίο αναγνωρίζει θεμελιώδεις διαφορές μεταξύ των ημερήσιων και νυχτερινών χαρτών. Το δόγμα αυτό έχει τις ρίζες του στην πεποίθηση ότι τα ουράνια φαινόμενα διαθέτουν σημασία, επηρεάζοντας διάφορες πλευρές της ζωής με βάση την ώρα της ημέρας.

Διαίρεση ημέρας και νύχτας

Το τμήμα χωρίζει τους χάρτες σε δύο κατηγορίες:

• Διαγράμματα ημέρας (ημέρα): Όταν ο Ήλιος βρίσκεται πάνω από τον ορίζοντα

• Νυχτερινά (νυχτερινά) διαγράμματα: Όταν ο Ήλιος βρίσκεται κάτω από τον ορίζοντα

Αυτή η φαινομενικά απλή διάκριση επηρεάζει βαθύτατα τον τρόπο λειτουργίας των πλανητών μέσα στο χάρτη, ιδιαίτερα όσον αφορά τις ευεργετικές και κακοεργετικές εκφράσεις.

Πλανητικές σχέσεις με τις αιρέσεις

Στους πλανήτες στην ελληνιστική αστρολογία αποδίδονταν οι υπαγωγές σε αιρέσεις:

Ημερήσιοι (ημερήσιοι) πλανήτες:

• Ηλιος (αρχηγός αίρεσης)

• Δίας

• Κρόνος

Νυκτόβιοι (νυχτερινοί) πλανήτες:

• Σελήνη (αρχηγός της σέκτας)

• Venus

• Άρης

Ο Ερμής θεωρήθηκε ουδέτερος, υιοθετώντας ενδεχομένως την αίρεση των άλλων πλανητών με τους οποίους συνδέεται στενά στο χάρτη.

Πρακτική εφαρμογή της αίρεσης

Η πρακτική σημασία της αίρεσης αφορά τον τρόπο λειτουργίας των πλανητών στους χάρτες:

• Οι πλανήτες που λειτουργούν στην αγαπημένη τους αίρεση (ημερήσιοι πλανήτες σε ημερήσιους χάρτες, νυχτερινοί πλανήτες σε νυχτερινούς χάρτες) εκφράζουν τη φύση τους πιο θετικά και αποτελεσματικά

• Οι πλανήτες που είναι αντίθετοι με την αίρεση του χάρτη (πλανήτες ημέρας σε νυχτερινούς χάρτες, πλανήτες νύχτας σε ημερήσιους χάρτες) μπορεί να εκδηλώσουν πιο προκλητικές ή προβληματικές εκφράσεις

• Οι πιο ευνοϊκές τοποθετήσεις συμβαίνουν όταν ένας πλανήτης βρίσκεται και στην αγαπημένη του αίρεση και τοποθετείται σε έναν ισχυρό οίκο

Αυτό το δόγμα βοηθά να εξηγηθεί γιατί η ίδια πλανητική τοποθέτηση μπορεί να παράγει διαφορετικά αποτελέσματα σε διαφορετικούς χάρτες - μια εξελιγμένη απόχρωση που επέτρεπε στους ελληνιστικούς αστρολόγους να τελειοποιούν τις ερμηνείες τους πέρα από απλοποιημένους τύπους.

Το δόγμα της σέκτας επηρεάζει ιδιαίτερα την έκφραση των παραδοσιακών κακόβουλων (Άρης και Κρόνος):

• Ο Κρόνος (ένας ψυχρός, ξηρός πλανήτης) λειτουργεί καλύτερα σε χάρτες θερμών ημερών, όπου η υπερβολική ψυχρότητά του μετριάζεται κάπως

• Ο Άρης (ένας θερμός, ξηρός πλανήτης) λειτουργεί καλύτερα σε ψυχρούς νυχτερινούς χάρτες, όπου η υπερβολική του θερμότητα μετριάζεται κάπως

Αυτό το σύστημα αντανακλά την ελληνιστική αντίληψη της ιδιοσυγκρασίας και της ισορροπίας, έννοιες που συναντώνται επίσης στην αρχαία ιατρική και τη φυσική φιλοσοφία.

Λοτς (αραβικά μέρη)

Η ελληνιστική αστρολογία χρησιμοποιούσε μαθηματικά σημεία που ονομάζονταν "παρτίδες" (αργότερα γνωστά ως αραβικά μέρη), τα οποία αντιπροσώπευαν διάφορα θέματα και καταστάσεις της ζωής. Οι αστρολογικοί υπολογισμοί ήταν ζωτικής σημασίας για τον προσδιορισμό αυτών των παρτίδων, εξασφαλίζοντας ακριβείς και ακριβείς ερμηνείες. Αυτά τα υπολογισμένα σημεία προσέδιδαν σημαντικές αποχρώσεις στην ερμηνεία του χάρτη.

Υπολογισμός και σημασία

Οι κλήροι προκύπτουν μέσω μαθηματικών τύπων που περιλαμβάνουν βασικά σημεία του χάρτη. Ο πιο σημαντικός ήταν ο κλήρος της τύχης (Pars Fortunae), ο οποίος υπολογιζόταν ως εξής:

• Σε ημερήσιους χάρτες: : Ωροσκόπος + Σελήνη - Ήλιος

• In night charts: Σελήνη